Dlaczego mój blog nigdy nie będzie odpicowanym blogiem wnętrzarskim z czystymi dziećmi i nieskazitelną białą ścianą w tle.

Bo...
Mam dzieci...
Dzikie dzieci lasu. 

 Miałam marzenie, że będę tu pisać o wnętrzach i nic, ni słówkiem nie pisnę o tej gromadzie zbójców.


Tak było do wczoraj.
Wczoraj nasz nowo odnowiony <sic!> stół doznał szkody, co i tak uważam za sukces. Nie fakt, że w końcu go dopadli, ale ten, że stało się to dwa miesiące po renowacji- myślę, że to obiektywnie dobry wynik.Dwa miesiące był śliczny.
Śliczny stół.
I tak właśnie stoję nad tym stołem, piąty syn mi trochę przesłania widok, ale może to i lepiej, nie widzę dokładnie. I tak rozmyślam i patrzę przez brzuch na  trzy wielkie kreski. Czarne. Nieregularne. Nie do usunięcia. Piękne ślady popołudniowego rysowania. Cienkopisem. Mojego dwulatka. Po stole. Nie po kartce.
I patrzę i już wiem, że mój blog nie ucieknie od dzieci.
Mój stół tym bardziej.
Moje schody w trudzie szlifowane.
Moje podłogi na dniach wymieniane.
Nie uciekną przed zgrają chłopaków poniżej 8 roku roku życia.
Nic się nie ostanie, wszystko zostanie zdemolowane przez naszych 4 synów.
Moja rola polega na zrobieniu zdjęć przed demolką.  Albo właśnie po. 

I tak stoję nad tym stołem.
Słońce zachodzi.
Pisaków ślad nie schodzi.
I już wiem, że mój blog wnętrzarski będzie miał inną  twarz niż planowałam.
Prawdziwą i jedyną jaką mamy -twarz , gdzie w tle zawsze będzie czterech a już niebawem pięciu umorusanych czekoladą mistrzów demolki domowej.
Bo my to oni, a oni to my.
Jedna mama z bzikiem wnętrzarskim.
Jeden tata stolarz.
5 synów.
Kanarek
I kot.
I nasz remont.
Czyli masakra totalna zamiast blogowego ładu i ideału.
Białe ściany w plamach po kakao.
Obite schody.
Porysowany stół.
Skandynawski minimalizm zawalony plastikowymi autkami.
I wieczny bałagan.
I dobrze.