Wielodzietna mama, czyli jaka?

Czasami mi się wydaje, że mam szansę być taka poukładaną cudną mamą.
Wiem, jednak,  że bycie taką nie jest zależne od ilości dzieci, ale od charakteru.  Jak miałam jednego syna, to miałam bałagan i rozgardiasz.
Mam piątkę i mam tak samo, jak nie gorzej.

Mam chroniczny remont od 2 lat, dziesieć lat temu studiowałam polonistykę, komparatystykę i pedagogikę  i obecnie  moje najstarsze, 9 letnie dziecko nie umie pisać poprawnie żadnego wyrazu. A miało wyssać wiedze z mlekiem matki. 

Mam 30 lat i nigdy nie pracowałam zawodowo. Przynajmniej oficjalnie.

Mam skończone studia i nigdy nie odebrałam dyplomu.

Mimo, że nie chce jestem specjalistką w sprawach dzieciowych.

Wciąż uczę się być specjalistką w kwestiach wnętrzarskich.

Gdy zakładałam blog i Instagram, miałam taką ideę, że odpocznę w sieci od dzieci :D

Jednak one są tak głęboko we mnie, że mój profil, moje wnętrza moje wszystko jest po prostu wielodzietne. I szarpie się z tym od pół roku i w końcu zaakceptowałam.

Jestem mamą wielodzietną i mam Wam tyle do opowiedzenia.

Tyle razy się pomyliłam i tyle błędów wychowawczych popełniłam, że mogłabym książkę napisać. Wiele rzeczy mi się udało, na wiele jestem wrażliwa, niezły 9 latek mi wyrósł. I 8 latek też jest spoko. I 6 latek też. I ten 4 latek i nawet Rysiek co ma 15 miesiecy wyjdzie jeszcze na ludzi. Tyle mam doświadczenia, że na kilka mam by mogło starczyć. I wszystko przed trzydziestką.

To co wkurza mnie najbardziej to, gdy podchodzi do mnie jakaś mama i mówi że co jak co ale JA to się na mamę nadaje. ONA nie.

Wiecie, ja się totalnie nie nadaję.

Nie czytam blogów parentingowych.

Przeczytałam może 3 książki o wychowaniu.

Nienawidzę dzieci obcych ludzi.

Rozmowy z mamusiami na placach zabaw to moja zmora.

Gdybym mogła pracowałabym jako architekt wnętrz, ale że nie umiałam dobrze rysować, poszłam na pedagogikę, ale nudzą mnie zabawy z dziećmi, wolę poczytać albo posiedzieć na Instagramie.

I nie radzę sobie ze sprzątaniem, cierpliwością i miłością.

Więc nie, nie nadaję się na wielodzietną mamę bardziej niż inne babki.

Niż ty.

I obiecuję, na łamach tej podstrony pokazywać Ci jak bardzo jestem nieogarnięta i w jak wielu rzeczach nie nadaję się na mamę. Może wtedy Tobie będzie łatwiej odważyć się na nowe życie?

PRZYGODA Z DZIŚ 

Może się komuś wydawać, że jak się jest mamą piatki, to juz nic co ludzkie nie jest człowiekowi obce. Ale nie. Czy jest się mamą piątego syna, czy pierwszego - coś może pójść nie tak. 

U nas poszło nie tak w Biedronce.
Nie zapowiadało sie fatalnie, nawet pierwsze trzy minuty były znośne. Jednak po pięciu Rysiek zaczął wychodzić z koszyka. Po dziesięciu dałam mu zimną parówkę,. Po piętnastu dałam mu ciasteczka a po 20 już nic nie mogłam mu dać, bo jedyne o czym marzył mój niespełna półtora letni syn to był cycek.
Pobiegłam więc do kasy i z nadzieją w oczach , bo wyjście już tak blisko, zaczęłam wywalać produkty na taśmę. Ale Rysiek mi nie pozwalał. Wił się i buczał, kapiąc wszelkimi wydzielinami zarówno z oczu, ust jak i nosa. Resztki parówki i ciasteczka wcierał w moje włosy, aż miła Pani stojąca za mną z litością zaczęła wyjmować moje zakupy. Rysiek dalej płakał i jęczał, ale chociaż kolejka miała szanse iść do przodu. Kochana Pani wyjęła z koszyka a później spakowała moje zakupy do koszyka. Jej mąż zawiózł mi koszyk na parking. Czułam, że tak nieogarniam jak mało kiedy i na myśl o tym, jak żałośnie musiałam wyglądać w tym sklepie, było mi słabo. Bo Rysiek miał dwie różne skapretki a ja miałam na sobie byle co znalezione w biegu w szafie. Bo przecież to tylko Biedronka.
Przeczołhgana przez życie i Ryśka wsiadłam do auta a tam Piotrek , który w czasie zakupów odbierał dzieci( dwoje naszych i trójkę należącą do sąsiadów) podaje mi piękne zdjęcia z komunii Tadeusza. Gdzie jestem zadbana i wyglądam jakbym ogarniała.
Ach co za kontrast.
Niezwykłe, że zarówno ja w Biedronce jak i ja na komunii to ta sama babka. Obie sytuacje skrajnie różne, dopiero po połączeniu pokazują jakąś tam prawdę o mnie, o byciu mamą wielodzietną i o życiu.
Nic nie jest tylko straszne albo tylko super piękne. I to jest w życiu fajne!

A Wy mieliście jakąś hard sytuacje w spożywczaku? Nie koniecznie z dziećmi :D